Ahalinin açılan sancak'ı şerif altına toplandığını müşahede eden ulema, birer bahane uydurarak, yeniçeri ocağından uzaklaşma yolunu seçti. Saraya kapağı atmanın yolunu ara­maya başladılar. Hiç bir kurtuluş ümidi olmayan Müftü Ab-dülaziz efendi ile iki kazasker Ağakapısından ayrılmayıp, on­larla ittifakta ısrar ettiler. Ağalar tarafında kaldığı görülen, şeyhülislâm Abdülaziz efendi yerine Ebu Said efendi tâyin olundu. Yalnız, burada karşılaşılan bir durumu haber verelim: Saray davetine biraz geç gelen Ebu Said efendi'nin icabetin­den ümid kesildiğinde, şeyhülislamlığı Hanefi efendiye veı-mişler, Rumeli Kadı'lığı ise, Hocazâde Mesud efendiye veril­mişti. Sâid efendi geldiğinde, Hanefi efendi, müftüiükden alı­nıp, Rumeli Kazaskerliğine, Hocazâde Anadöhu Kazaskerliği­ne, Müftülük de, Sâid efendiye tevcih olundu. Her nekadar, âlimin büyüğüne riayet icabederse de, toplantıya gelmede ağır davranan Said efendi bu davranışının cezasını çekeceği­ne müftü yapılarak mükafatlandırılmış oldu. Rütbei tenzile uğrayan Hanefi efendinin durumuna tahammül nefsi husu­sundan kolay olmasa gerek! . Nitekim; Hanefi efendi, kendi­sini müftü yapan fermanı, Hocazâde ise Rumeli Kazaskerliği­ne tayini belirten hattı geri vermekte biraz nâz ve soğukluk göstermişlerdir. Bunu yapılan muamelenin neticesinden say­mak gerekir. Bâlizâde ise ilkönce yapılan tayinde Rumeli Ka­zaskeri yapılmıştı. Sonraki düzeltme sırasında daha efdal du­rumda olan Rumeli Kazaskerliğini Hocazâde'ye bırakıp, Ana­dolu Kazaskerliğine gösterdiği feragatin şahsi kemâlatla ala­kası olduğu teslim olunmalıdır. Bâlizâde şu sözleri ile herke­sin ve asırlar sonrada bizleri bile hayran bırakan davranışı sergilemiştir: "Biz; bu meclise mansıb için gelmedik. Tâifei bâgiye'nin cemiyetlerini defe ve zülumlannı men için geldik. Bana Kazaskerlik makamı lâzım değil Bir başka duacıya ve­rin" Demeyi bilmiştir.